اقتصاد بیمار است و اقتصاد بیمار با شعار دولتی‌ها و دکترهای معدل ۱۹ و مهندس‌های معدل ۲۰ دانشگاه نرفته و کنکور نداده و درس نخوانده، خوب نمی‌شود.
اقتصاد بیمار است و اقتصاد بیمار با وعده بخش خصوصی طماع و اتاق‌های صبحانه‌خوری رانتی با گذشته‌ای پر ابهام و سوال‌برانگیز خوب نمی‌شود.
اقتصاد بیمار با تقسیم‌بندی خودی و نخودی و بیخودی و دولتی و نیمه‌دولتی و کاملا دولتی و ۴۹ درصد دولتی و خصوصی و خصولتی و ۹۹ درصد خصوصی و انواع تقسیم‌بندی‌های دیگر و درصدهای من درآوردی خوب نمی‌شود.
دولتی‌ها باید حد و مرز خود را با بخش سرمایه‌داری حفظ و خط و ربط خود را مشخص کرده و خط قرمز دولت با بخش خصوصی را به صراحت تعیین و اعلام کنند.
دولت باید فریادهای مردم و اظهارنظرهای اساتید و یادداشت‌های کارشناسان و دلسوختگان را بشنود و بخواند و یاد بگیرد و عمل کند.تاریخ هر روز فرصت مسئولیت و وزارت و ریاست را به ما نخواهد داد، بهتر است قدر این ریاست‌ها و وزارت‌ها و معاونت‌ها و مدیریت‌ها را بدانیم و شکرگزار خداوند رحمان باشیم که این فرصت‌ها را برای ما فراهم کرده و یک بار دیگر با مردم و برای مردم کار و تلاش کنیم.
اقتصاد و تجارت و گمرک و بورس و صنعت و معدن و کشاورزی و خودرو و ارز و سکه و طلا و بانک و نان و گوشت و مرغ و برنج و میوه و شیر و ماست و پوشاک و حمل‌ونقل و لوازم خانگی و کاغذ و کتاب و لوازم‌التحریر و چند قلم ناقابل دیگر چندهزارتایی بزرگ و کوچک، در بدترین شرایط قیمتی خود در طول تاریخ حیات خودشان در این سرزمین قرار گرفته‌اند که صدای عالم و آدم را در آورده است.
اینا چه افتخاری دارد؟!
اینکه ریاست محترم مجلس بفرمایند که افتخارشان این است که از ۴۰ روز قبل می‌دانستند که قیمت‌ها چنین و چنان خواهد شد، چه افتخاری دارد؟
اینکه ریاست محترم جمهوری هر جلسه هیات دولت دستور بفرمایند که قیمت‌ها رشد نکند و قیمت اقلام موردنیاز مردم ثابت بماند و ارز و طلا و سکه ارزان شود و در مقابل، قیمت‌ها گوش نکنند و هر روز از ارزش ریال کاسته شده و قیمت جدیدی اعلام شود، چه مشکلی از مردم حل می شود؟
اینکه معاون اول محترم فرمان بدهد که قیمت خودرو تغییر نکند و خودروها، حتی قیمت این پراید فکسنی، حرف گوش نکنند و دوبرابر و سه‌برابر بشوند و وزارت صمت و شورای رقابت و خودروسازان و واردکنندگان، کار خودشان را بکنند و بازار بر سبیل دلال‌ها بچرخد و بچرخد، چه سودی برای خریداران در به در به همراه می‌آورد؟
اینکه مرغ رئیس بانک مرکزی همچنان یک پا داشته باشد و ایشان دلار۲۸۵۰۰ تومانی را باور داشته و دلارهای ۵۰ و ۶۰ هزارتومانی را قبول نداشته باشد، چه مشکلی از مسافر درمانده‌ای که باید از بازار آزاد همان ۵ هزارتای دستوری را بخرد، حل می‌کند؟
اینکه وزیر صمت، از همه حوزه بزرگ خود، از صبح تا شب فقط دنبال خودرو باشد و خودرو هم، کار خودش را بکند و هر روز بی‌کیفیت‌تر از قبل و ده‌ها برابر قیمت جهانی و ارزش خود به دست مشتری برسد، چه خاصیتی برای مردم دارد؟
اینکه وزیر مسکن فکر کند صد روزه و صدساله می‌تواند مشکل مسکن و این قیمت‌های نجومی را با شعار مهرورزی و مسکن مهرسازی حل کند و آرزوی مسکن را برای هزاران جوان که اگر درآمد همه عمر خود را جمع کنند به چندمتر هم نخواهد رسید، حل خواهد کرد، به چه درد جوانی که در پیری هم صاحبخانه نخواهد شد، خواهد رسید؟
اینکه ریاست بورس فرمایشی، در خدمت چند خودروساز قرار بگیرد و برای اولین بار در تاریخ بورس جهان، مرکز بورس را به مرکز مزایده تغییر بدهد و برای خرید فروش اتومبیل، چکش بزند و کشف قیمت کند، چه مشکلی از این سرزمین را حل کرده است؟
حاکمیت باید باور کند که اقتصاد، دستوری، فرمایشی و دلبخواهی نیست، اقتصاد یک علم است که بر پایه داد و ستد و عرضه و تقاضا شکل می گیرد و پیچیدگی‌های خاص خودش را در جهان امروز دارد.
حاکمیت باید باور کند که بسیاری از منتقدان و کارشناسان ساده و روزنامه‌نگاران و امثالهم، از اساتید توده‌ای با تفکر کمونیستی و سرمایه‌داران اتاق‌های پستودار پنج‌دری بخش خصوصی که فقط به منافع شخصی می‌اندیشند و حتی بعضی از دولتمردان، دلسوزتر به این سرزمین و‌مردم و‌منافع ملی هستند و باید دست همکاری آنها را صمیمانه‌تر بفشارد، قبل از آنکه خیلی دیر بشود.
