اول؛ گزارش غلط
زمانی که گزارش غلطی از شما به مسئول تان ارائه شود به نوعی زیر آب شما زده شده است. در اینجا شما باید خیلی خوش شانس باشید که متوجه چنین مسئله ای شوید. ولی در اکثر موارد به صورت نامحسوس تلافی عملکرد شما به شما برمیگردد بصورتیکه درموارد حتی دلیل آن را هم نمی فهمید.
این نوع زیر آب زدن از نامردی های روزگار است.
دوم؛ گزارش صحیح
در مواردی کم کاری ای از شما صورت می گیرد و گزارش این کار شما به مسئول داده می شود. خوب شما مقصرید و باید عکس العمل سیستم را در قبال این خطای خود ببینید.
البته نوع سومی هم رایج است که ترکیبی از نوع اول و دوم است. یعنی گزارشی صحیحی مخلوط با گزارش غلط ارائه می شود که تاثیر آن چند برابر است. با ارائه گزارش صحیح، و اثبات آن، وقتی سیستم با چشم بد به طرف نگاه می کند، گزارش های غلط هم ارائه می شود.
در مورد نوع اول فقط این نکته باید در نظر گرفته شود که شنونده باید عاقل باشد. هیچ وقت نباید بدون مطئمن شدن تصمیم گرفت و قضاوت کرد. حتی اگر مورد اعتمادترین افراد گزارش دهند، باید از شخص قربانی خواسته شود که از خودش دفاع کند.
بازهم بگویم شنونده باید عاقل باشد که بعضاً نیست!
در مورد حالت دوم، هم نکته ای باید در نظر گرفته شود. انسان جائز الخطاست. و اگر همکاران با دیدن کوچکترین خطایی بدون تذکر مستقیم به خطاکار، گزارش او را دهند، باعث بروز ناهنجاری می شود. همدلی از بین می رود و افراد در محل کار با هم مشکل دار می شوند.
البته بعضاً دیده شده است که عده با نزدیک کردن خود به افراد، از آنها می خواهند که هوای شان را داشته باشند و از خطاهای آنها چشم پوشی کنند. خوب تا آنجایی که جا دارد می شود همکاری کرد، ولی سوءاستفاده چیز دیگری است و نباید اجازه چنین کاری را بدهید. این دوستی نیست. این نامردی است. همان اول قرص و محکم نه بگویید تا از یک عمر وجدان دردی و پریشان خاطری نجات پیدا کنید.
پس زیرآب زدن هم همه جا منفی نیست. و در بعضی جاها ضروری است.
